Je ziet het pas als je het doorhebt

Met een diepe zucht gaat ze zitten. Het werk groeit haar boven het hoofd zegt ze, het is gewoon veel te veel. En ze heeft al een paar weken meer uren gemaakt dan de afspraak was. Sylvie werkt als freelancer en ze heeft een ontzettende leuke klus op dit moment. In een leuke branche, met een missie waar ze in geloofd en veel vrijheid. Alleen haar leidinggevende vraagt te veel.

“Over twee weken ga ik zeggen dat ik over de afgesproken uren ga. Dit was niet de afspraak”. Op mijn vraag waarom pas over twee weken valt ze even stil. “Eh… ik moet eerst alles op een rijtje zetten en tegen die tijd komt het project in rustiger vaarwater en heeft mijn leidinggevende minder stress. Ze loop nu echt over, dus ik wil haar hier niet mee belasten. Maar nu ga ik er zelf ook aan onderdoor”. Sylvie wil een grens aangeven maar doet het niet omdat ze de leidinggevende niet wil belasten.

Onverstoorbare Flexie Lexie

Sylvie heeft een fantastische Flexie Lexie kant die in alle sprongen van haar leidinggevende meebeweegt. Ze is de ideale werknemer: flexibel en ogenschijnlijk onverstoorbaar. Gaat de vergadering last minute niet door? Geen probleem. Moeten er nog twee projecten worden opgestart? Tuurlijk ik regel dat. Sylvie heeft een flexibiliteit, die niet onderdoet aan die van een professionele ballerina. Maar nu heeft ze er dus last van.

Waar is ze in verstrikt geraakt? Waarom geeft ze niet nu aan dat ze over haar uren gaat? Het lijkt erop dat ze onbewust inspeelt op het appél wat de leidinggevende (vermoedelijk ook onbewust) doet. Haar: “Ik ben ontzettend druk en jij moet mij helpen”. Heeft Cindy geïnterpreteerd als: “Steun mij, los het op en val me vooral niet lastig, want dat kan ik er niet bij hebben”. Waardoor Cindy haar mond houdt en de ideale werknemer speelt, die alles onder controle heeft en steun en toeverlaat is.

Je ziet het pas als je het door hebt

Wanneer we bespreken in welk patroon ze terecht is gekomen en of ze deze herkent uit andere momenten in haar leven roept ze verschrikt uit: “Oh nee he! Doe ik het weer!”

Cindy komt een groot gezin met een prettig gestoorde, chaotische moeder en een autonome vader die zijn eigen gang ging. Heel gezellig maar ook erg onrustig. Cindy is de oudste van 5 kinderen. Vanuit haar talent voor serene rust, pakte ze onbewust de rol van de stabiele factor in het gezin. Diegene die zich niet gek liet maken en de rust kon bewaren.

De eerste levensjaren zijn als de eerste zetten van een schaakpartij. Ze geven de richting en de stijl aan van de hele partij, maar zolang iemand niet schaakmat staat, liggen er nog interessante mogelijkheden open.

Anna Freud.

In haar relatie met haar leidinggevende herhaalt ze het patroon uit haar gezin van herkomst. Omdat het zo bekend is, gaat het gedrag volautomatisch. Haar leidinggevende triggert haar innerlijke Flexie Lexie. Typisch gevalletje “Je ziet het pas als je het door hebt” (Johan Cruijf).

In de Voice Dialogue worden dit soort terugkerende patronen, die de oorsprong hebben in je jeugd, Bindingspatronen genoemd. Je herhaalt als het ware het patroon waar je als kind in verzeild bent geraakt op basis van je kwaliteiten. We zitten overigens altijd in bindingspatronen met de mensen met wie we relaties hebben en samenwerken. Dit hoeft geen enkel probleem te zijn. Tot je voelt dat je negatief voor je uitpakt en je dingen gaat doen die je eigenlijk niet wil. Dan kan een binding een verstrikking worden.

Om erachter te komen of je misschien in een minder helpend bindingspatronen terecht bent gekomen kun je jezelf eens afvragen:

• Wat doe ik wat ik eigenlijk niet wil en wat niet bij me past?

• Wat doe ik niet, wat ik eigenlijk echt wil doen en wat bij me past?

Note: de namen zijn verzonnen en de personages een creatieve samenstelling van ervaringen, verhalen en cliënten.